"Papa, maar wat als wetenschappers kunnen berekenen wanneer het Yaawmiddien is?"
"?!" Ik weet dat Yande een fascinatie heeft voor de Dag en dat ik qua vragen heel wat van haar kan verwachten, maar deze heb ik echt niet zien aankomen. Ik sta – niet voor de eerste keer – met mijn mond vol tanden. Ze ziet mijn verbaasde blik en legt uit.
"Kijk, ik ben nu negen jaar, bijna tien. Als ze nu kunnen zien dat het over twintig jaar bijvoorbeeld Yaawmiddien is, hè, de Dag des Oordeels, heb ik dan nog genoeg tijd om vergeving te vragen aan Hem voor alles wat ik fout heb gedaan?"
Mash’Allah, meid toch. "Nou Yande, je hoeft zeker niet te wachten tot de Dag op de agenda of de kalender vermeld staat, hoor. Want dat gebeurt nooit. Als het de Dag is, dan is dat zonder meer duidelijk en heb je ook geen tijd meer om fouten te ‘repareren’."
"Best wel eng, die Dag."
"Maak je geen zorgen, meid. Incha Allah duurt het nog heel lang voor die Dag er is. Je kunt wèl zien wanneer de Dag er is, of bijna is. Bijvoorbeeld wanneer de zon in het westen opkomt of wanneer slaven hun meesters baren."
Dat van die zon vat ze nog wel maar dat laatste gaat haar pet te boven. Ik leg uit. "Ik was eens aanwezig op een vakantiekamp voor islamitische kinderen. Dat was lang geleden toen ik nog maar net een moslim was. Daar hebben ze dat heel duidelijk uitgelegd, zonder al te moeilijke woorden. Dat ging zo: moeders baren kinderen, moeders brengen kinderen ter wereld, zeg maar. Als kinderen over hun moeders, en hun vaders, de baas gaan spelen, de meester gaan spelen, dan hebben hun moeders, als slaven, hun meesters, hun kinderen, gebaard. Dus, zo werd er op het vakantiekamp uitgelegd, kun je als kind er mede voor zorgen dat het nog wel even duurt totdat die Dag er is door gehoorzaam te zijn aan je moeder en vader."
Yande kijkt op. Een lach breekt door. "Ik zal er aan denken, papa." En naar handelen, incha Allah :-) "Maar over dat vergeven, papa…"
Ja, Abdul, je bent nog niet van haar af, hoor. "Ja, Yande?"
"Hoe kan je dat het beste doen dan?"
"Nou, zoals jij al doet: wanneer je iets fout hebt gedaan Allah soebhana wa ta’ala om vergeving smeken."
"Maar als ik vergeten ben dat ik een fout heb gemaakt?"
"Zoals je misschien wel weet vragen we sowieso veel vergeving aan Allah zonder een bepaalde fout in gedachten te hebben. Kijk maar naar mame Birama en eigenlijk vele andere moslims in Senegal: die zeggen tijdens zikr, vroeg in de ochtend tijdens de Wazifa na het ochtendgebed vele malen "Astaghfiroellah" (dat Allah het moge vergeven) maar ook tijdens de rest van de dag als ze aan het mediteren zijn met behulp van hun gebedssnoer. Dus Yande, heb je kleine fouten gemaakt en je bent dat vergeten, dan kun je op die manier er toch vergeving voor vragen zonder de fout bij name te noemen."
Yande is gerust gesteld. Incha Allah zal ze het idee van de Dag zo minder eng gaan vinden :-)
"?!" Ik weet dat Yande een fascinatie heeft voor de Dag en dat ik qua vragen heel wat van haar kan verwachten, maar deze heb ik echt niet zien aankomen. Ik sta – niet voor de eerste keer – met mijn mond vol tanden. Ze ziet mijn verbaasde blik en legt uit.
"Kijk, ik ben nu negen jaar, bijna tien. Als ze nu kunnen zien dat het over twintig jaar bijvoorbeeld Yaawmiddien is, hè, de Dag des Oordeels, heb ik dan nog genoeg tijd om vergeving te vragen aan Hem voor alles wat ik fout heb gedaan?"
Mash’Allah, meid toch. "Nou Yande, je hoeft zeker niet te wachten tot de Dag op de agenda of de kalender vermeld staat, hoor. Want dat gebeurt nooit. Als het de Dag is, dan is dat zonder meer duidelijk en heb je ook geen tijd meer om fouten te ‘repareren’."
"Best wel eng, die Dag."
"Maak je geen zorgen, meid. Incha Allah duurt het nog heel lang voor die Dag er is. Je kunt wèl zien wanneer de Dag er is, of bijna is. Bijvoorbeeld wanneer de zon in het westen opkomt of wanneer slaven hun meesters baren."
Dat van die zon vat ze nog wel maar dat laatste gaat haar pet te boven. Ik leg uit. "Ik was eens aanwezig op een vakantiekamp voor islamitische kinderen. Dat was lang geleden toen ik nog maar net een moslim was. Daar hebben ze dat heel duidelijk uitgelegd, zonder al te moeilijke woorden. Dat ging zo: moeders baren kinderen, moeders brengen kinderen ter wereld, zeg maar. Als kinderen over hun moeders, en hun vaders, de baas gaan spelen, de meester gaan spelen, dan hebben hun moeders, als slaven, hun meesters, hun kinderen, gebaard. Dus, zo werd er op het vakantiekamp uitgelegd, kun je als kind er mede voor zorgen dat het nog wel even duurt totdat die Dag er is door gehoorzaam te zijn aan je moeder en vader."
Yande kijkt op. Een lach breekt door. "Ik zal er aan denken, papa." En naar handelen, incha Allah :-) "Maar over dat vergeven, papa…"
Ja, Abdul, je bent nog niet van haar af, hoor. "Ja, Yande?"
"Hoe kan je dat het beste doen dan?"
"Nou, zoals jij al doet: wanneer je iets fout hebt gedaan Allah soebhana wa ta’ala om vergeving smeken."
"Maar als ik vergeten ben dat ik een fout heb gemaakt?"
"Zoals je misschien wel weet vragen we sowieso veel vergeving aan Allah zonder een bepaalde fout in gedachten te hebben. Kijk maar naar mame Birama en eigenlijk vele andere moslims in Senegal: die zeggen tijdens zikr, vroeg in de ochtend tijdens de Wazifa na het ochtendgebed vele malen "Astaghfiroellah" (dat Allah het moge vergeven) maar ook tijdens de rest van de dag als ze aan het mediteren zijn met behulp van hun gebedssnoer. Dus Yande, heb je kleine fouten gemaakt en je bent dat vergeten, dan kun je op die manier er toch vergeving voor vragen zonder de fout bij name te noemen."
Yande is gerust gesteld. Incha Allah zal ze het idee van de Dag zo minder eng gaan vinden :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.