Fitrah (I)

Soebhanallah! Met zo’n hitte als vandaag is het binnen toch moeilijk toeven. Daarom heb ik zojuist het middaggebed buiten verricht, onder de parasol in de achtertuin. Tijdens de zikr zie ik wat nieuwsgierige buurtkinderen over de schutting het ritueel gadeslaan, terwijl achter mij Ndoya en Kiné in gesprek zijn.

"Nee, mama! Dat heeft Allah gezegd, hoor!"

Ndoya heeft Kiné zojuist gevraagd haar sandalen weer binnen te leggen. Kiné weigert pertinent.

"Kiné, leg ze terug, Ngir Yalla!"

"Mama, Allah heeft gezegd dat wie de sandalen naar buiten neemt, ze ook weer binnen moet leggen. Jij bracht ze naar buiten, dus…"

"Nou, Kiné, zal ik Hem maar even vragen hoe ‘t werkelijk zit?"

"Neehee, dat kan toch niet? Hij woont véél te ver weg. Dat wéét je toch?"

Sinds op twee fronten, op school èn bij de logopediste, wordt gewerkt aan de spraak en uitdrukkingsvaardigheid van Kiné, gaat ze met sprongen vooruit. Op die manier weten we beter wat er in dat koppie van onze knuffelbeer omgaat. Mash’Allah.