vrijdag 12 januari 2007

"Wij weten Wie Allah is"

Kiné heeft vanmiddag een klasgenootje te spelen. Het ogenschijnlijk verlegen meisje acclimatiseert eerst wat op de bank met links haar moeder en rechts haar knuffel. Al gauw ontdooit ze. Haar moeder zegt haar gedag en na wat drinken gaan Kiné en haar klasgenootje naar boven om te spelen.

Het onweer wat even later losbarst, wordt veroorzaakt door de dames. Het plafond komt net niet naar beneden. Ndoya roept ze naar beneden en stuurt ze naar de woonkamer, terwijl ik daar mij net voorbereid op het gebed.

"Wat doe jij nou?" vraagt het klasgenootje.

"Ik ga zo bidden," antwoord ik.

"Ja, wij weten Wie Allah is," zegt wijsneus Kiné.

De dames blijven wat bij me hangen, waarop ik ze meeneem naar de zithoek en de televisie op de één of andere jeugdzender zet. Ik keer terug naar mijn werk- annex bid-hoek, pak mijn gebedskleed en -ketting (die liggen altijd naast de computertafel) en begin.

"Allahoe akbar!" [takbier]

Kiné′s aandacht blijft gericht op de beeldbuis, maar het klasgenootje draait zich direct om. Ze begint te giechelen. Ze roept Kiné erbij en samen turen ze stiekem over de rand van de bank naar mijn verrichtingen. Bij elke takbier doen ze een soort mini-wave alsof ze in een voetbalstadion zitten, wat hebben ze een plezier!

Voor het bidden heb ik ze beloofd dat ze na het bidden ‘op de computer’ mogen. Ze worden wat ongeduldig en komen dichterbij. Ze zitten op de grond, tegen de rug van de bank, de ogen gericht op ondergetekende.

‘Eindelijk’ ben ik dan klaar. Onder het wakend oog van de dames vouw ik mijn gebedskleed op en leg het weer naast de computertafel, met de gebedsketting er bovenop. Zo, de dames kunnen hun gang gaan met een online Dora of Barbie spelletje (zie foto).

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Zeg 't maar

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.