vrijdag 9 januari 2009

Sama Tamxarit (07, 08, 09 Janvier 2009)

07-01-2009 AC

09-01-1430 AH


In mijn schoonvaderland Senegal is het vandaag de negende dag van Muharram, de eerste maand van de islamitische kalender. Zoals gebruikelijk wordt het nieuwe jaar gevierd op de tiende dag van deze maand (de dag van Tamxarit, Ashoera). Vandaag is het the day before en deze is in Senegal altijd zó vol met festiviteiten (zoals een enorme maaltijd met Senegalese couscous en het tadiabon feest) dat het abusievelijk ‘Tamxarit’ wordt genoemd.

Ik heb de intentie om vanavond, morgen en de rest van de maand Muharram extra zikr te verrichten – maar vraag me af waar ik in Gods Naam de tijd vandaan kan halen om dit te doen. Zikr is het gedenken van Allah door het bij herhaling uitspreken van bepaalde religieuze teksten – daarbij wordt gebruik gemaakt van een kurus (gebedsketting).

Vanmiddag kom ik, in mijn eigen wijk, tijdens het werken ten val (ik ben postbezorger). Liggend op mijn rug met een bungelende enkel aan mijn rechterbeen, bel ik 1-1-2. Terwijl ik bel, schieten mensen te hulp. Iemand doet de posttas onder mijn been en de vrouw die mijn hoofd ondersteunt, neemt het gesprek met 1-1-2 over wanneer ze merkt dat ik me niet goed verstaanbaar kan maken. Mash’Allah! Ik woon en werk in een topwijk. Nee, hier laten ze je niet aan je lot over! Ik bel ook mijn werkgever (er is post dat nog bezorgd moet worden) en natuurlijk licht ik Ndoya, mijn vrouw, in. Voor de aangesnelde ambulance me meeneemt, plaatst één van de broeders de enkel weer terug in de kom (AUW!).

Tijdens de rit naar het ziekenhuis begin ik met mijn GSM te filmen en foto’s te maken. Dit worden bijzondere dagen, voel ik, en daarom wil ik er een verslagje van maken. "Ik heb de intentie om vanavond, morgen en de rest van de maand Muharram extra zikr te verrichten – maar vraag me af waar ik in Gods Naam de tijd vandaan kan halen om dit te doen." Mijn Onderhouder, Allah, Heilig en Verheven, heeft mij nu zeeën van tijd gegeven om zikr te doen. In het ziekenhuis!

Enkele uren na Ndoya’s bezoek aan mijn ziekenhuisbed word ik geopereerd. Een titanium plaatje, bevestigd met vijf pinnen, houdt de boel nu bij elkaar.

Het was mijn bedoeling om tijdens de komende nacht – la veille de Tamxarit – veel aan zikr te doen. In plaats daarvan deel ik nu een kamer met een oudere dame die op luide toon de meest grove beledigingen aan het adres van God uitspreekt, dit in afwachting van een levensreddende operatie. Soebhaan’Allah, mijn veille de Tamxarit had ik me toch heel anders voorgesteld :-)

__________________________

08-01-2009 AC

10-01-1430 AH


‘s Ochtends vroeg neemt Ndoya weer wat spullen voor me mee – inclusief elleboogkrukken. In de loop van de namiddag, na mijn eerste loopje met de krukken, word ik naar de röntgenafdeling gereden (met bed en al) voor een controlefoto. Na de foto rijden ze mij de gang op, in afwachting van afdeling Transport. Vette pech, afdeling Transport is al naar huis. Ik geniet van het uitzicht (een winters landschap) terwijl het langzaam donker wordt. Uiteindelijk komen twee verpleegsters van ‘mijn’ afdeling me ophalen.

"Wat was dat voor een lawaai bij je bed?" vraagt de ene verpleegster aan mij. Ze bedoelt vast de azaan, die vijf keer per dag op gezette tijden uit mijn GSM klinkt (ik had mijn GSM op de afdeling laten liggen).

"Dat is de oproep tot het gebed, die ik heb geprogrammeerd op mijn mobieltje," zeg ik. "Soms gaat-ie af wanneer ik net sta af te rekenen in een supermarkt. ‘Mekka aan de lijn’ zeg ik dan tegen caissière."

"Ja, welcome to paradise," zegt de andere verpleegster cryptisch, "Succes ermee…"

__________________________

09-01-2009 AC

11-01-1430 AH


Alhamdulillah! Gisteren nog mezelf gewassen op bed, gegeten op bed – maar vanochtend loop ik gewoon naar de doucheruimte (met de krukken) en mijn ontbijt neem ik gezeten aan het tafeltje tegenover mijn bed. Al snel volgt een ‘loopexamen’ met de fysiotherapeute. Nou, dat gaat prima, ik slaag cum laude. Ik mag naar huis! Even na twaalf uur ‘s middags komen Ndoya, Ahmed en Kiné me ophalen. Cor, een straatgenoot, zorgt voor het vervoer. Om half één zet ik weer mijn voeten (en krukken) op eigen bodem. Alle lof aan Allah, de Heer der werelden.

www.youtube.com/watch?v=pgDjguWJuME

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Zeg 't maar

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.